Ik verwijs vaak in mijn nieuwsbrief naar “alle ballen die wij vrouwen altijd in de lucht moeten/willen houden”.

Er zijn ballen waar we volmondig “ja” tegen zeggen, maar ook ballen die het leven je toedelen.

Sinds vorig jaar heb ik er een bal bij: mantelzorger voor  mijn ouders. Nou bal, zeg maar gerust skippybal. Zo groot voelt hij in ieder geval qua emoties en impact op mijn leven. Mijn vader heeft Alzheimer en vorig jaar is hij in december opgenomen omdat het voor mijn moeder thuis niet meer houdbaar was. Het is inmiddels duidelijk dat hij permanent opgenomen blijft.

Ik woon in Den Haag en mijn ouders wonen in Nijmegen. Ik reis sinds december gemiddeld elke twee a drie weken in de weekenden “even” op en neer naar mijn beide ouders. Wij hebben geen auto en met het openbaar vervoer ben ik daar gemiddeld van deur tot deur 5,5 uur in totaal mee zoet. Daarnaast heb ik elke dag een behoorlijk overspannen moeder aan de telefoon. Minimaal één keer per dag, vaak meerdere keren. Ik ben enig kind en daarmee is het plaatje volgens mij wel duidelijk.

Life-events zetten altijd de balans weer volledig op zijn kop. Bij mij natuurlijk ook. In eerste instantie denk je daar helemaal niet over na. Er is crisis, je gaat handelen en natuurlijk wil je dat graag. Maar al naargelang de situatie blijft voortduren, ga je ook het gewicht van die bal voelen. Daar werd ik de laatste weken weer mee geconfronteerd. Dat is ook de reden waarom ook mijn nieuwsbrieven elkaar niet meer zo keurig elke 4 weken opvolgen. Ik heb weinig energie en ruimte voor andere dingen gehad.

Maar daar zit ook meteen het gevaar. Uit persoonlijke ervaring, maar ook als coach, weet ik heel goed dat bij een crisis het “goed voor jezelf zorgen” meteen naar de achtergrond verdwijnt. Daar ga je als eerste op bezuinigen wanneer je tijd moet vrij maken voor die crisis.  Terwijl je hebt juist tijd nodig om te bezinnen, bij te tanken en uit te rusten om het ook op de langere termijn te kunnen volhouden.

Sinds een paar weken is dat kwartje bij mij weer goed gevallen. Ik zorg nu weer heel goed voor mezelf. Stel meer mijn grenzen, ben al twee keer in mijn uppie naar de sauna gegaan, ben veel gaan wandelen etc. Mijn energie komt langzaam weer terug. Dat maakt de bal niet minder heftig, maar ik kan hem wel veel beter hanteren.

Wat me verder ook goed heeft geholpen was een ademhalingstechniek van mijn yogadocent. Die wil ik je heel graag meegeven:

Tip1:

Om je hele lichaam de kans te gunnen zichzelf te herstellen van veel stress moet je heel langzaam ademen. Je ademt in, dan houdt je je adem een paar tellen vast, ademt heel langzaam uit en blijf dan ook een paar tellen leeg. Dan weer heel langzaam inademen..

Neem een klok erbij. Het is de bedoeling dat je ongeveer 3 keer in en uitademt per minuut. Dat is echt behoorlijk weinig hoor. Ga eerst maar eens even normaal ademen met de timer erbij..

Ik probeer dit ’s ochtend te combineren met mijn meditatie. Dan zit ik toch een kwartier stil en focus me op mijn ademhaling, dan is het een kleine moeite om langzamer te gaan ademen.

Ben benieuwd wat dit je oplevert!

Tip 2:

Blijf dingen doen waar jij blij van wordt en waarvan jij oplaadt. Schrijf even voor jezelf op een papier op waar jij blij van wordt, bedenk dan eens hoe vaak je dat zou willen doen in een week en houd aan het einde van de week even bij hoeveel je daadwerkelijk daarmee aan de slag bent geweest.

Bijvoorbeeld:

Activiteit                                             Wens                                                   Werkelijkheid

Boek lezen

Film kijken

Blogs lezen

Tijdschriften lezen

Wandelen

Niets doen

Creatief bezig zijn

(flowkalender)