Pijnlijke inzichten, de gevolgen van langdurige stress:

“Hoe moeilijk een situatie soms ook kan zijn, er komt altijd een einde aan. Alles is tijdelijk en alles gaat voorbij” ( Een mindfulnesskaart van happinez)

Voor mijn vakantie ben ik gestart met een intake-traject bij een revalidatiecentrum voor chronische pijnpatiënten ( Symphony).

Een maand daarvoor had een oud-collega mij op dit traject gewezen, zij had het zelf ook doorlopen en was ontzettend enthousiast en pijnvrij!

Ik heb de intake-procedure succesvol doorstaan en mocht direct na mijn vakantie beginnen.

Het traject bestaat uit twee keer acht weken en is bijzonder intensief. Ik dacht deze revalidatie wel te kunnen combineren met mijn coachingspraktijk, maar dat heb ik echt totaal verkeerd ingeschat. In week 4 ben ik gecrasht. Ik heb die week alleen maar kunnen huilen, heb al mijn afspraken moeten afbellen en ben nog zeker twee weken bezig geweest om weer een beetje controle te voelen over mijn emoties. Achteraf bezien is dit ontzettend goed geweest voor me. Maar wanneer ik er midden inzit en me zo labiel voel vind ik het altijd heel erg ingewikkeld om te geloven dat dit ook weer voorbij gaat. Ik heb namelijk erg graag controle over mijn emoties, dat is helaas ook onderdeel van  mijn probleem 😉 Ik stop negatieve gevoelens heel snel weg. Tijdens de revalidatie wordt dit patroon doorbroken. Ik “moet” de hele tijd praten over mijn emoties en frustraties. Dat werkt voor mij eigenlijk heel erg goed want dan kan ik er niet meer omheen en dan begint het “voelen” en het verwerken van dit alles. Maar leuk vind ik het nooit!

Ik heb de afgelopen weken ontzettend veel over mezelf geleerd en ik wil graag een aantal inzichten met je delen omdat ik verwacht/hoop dat jij er ook iets mee kunt. Bij mij gaat het nu heel erg over chronische pijn, maar vooraf aan die pijn, heb ik 2 jaar lang veel life-events meegemaakt en dat gaf mij chronische stress. Jij als lezer herkent jezelf misschien niet in chronische pijnklachten of vermoeidheidsklachten. Maar het merendeel van mijn lezerspubliek ervaart wel langdurige stress.

Bij langdurige stress gebeurt er namelijk iets in je brein en in je zenuwstelsel en dat is mijn eerste inzicht:

Inzicht 1: Neuraplasticiteit.

Ik heb geleerd tijdens dit traject dat wanneer je chronische pijn hebt of chronisch moe bent, dat is langer dan 6 maanden en de pijn geen defect is, dan komt de pijn/vermoeidheid uit je brein. Dat betekent niet dat het tussen je oren zit. De pijn en moeheid is heel reëel maar het is een signaal vanuit je brein en je zenuwstelsel om je te waarschuwen dat het overprikkelt is geraakt door langdurige stress. Dit was voor mij een enorme eye-opener en het verklaarde voor mij direct mijn aanhoudende slijmbeursontsteking in mijn heup. Ik heb namelijk al vele slijmbeursontstekingen gehad, die gingen vanzelf weer weg na een aantal weken, terwijl deze laatste nu al 2 jaar aanhield.

Ik heb echter in 2013 en 2014 bijzonder veel stress ervaren door meerdere elkaar opvolgende life-events. Ik had dit echter nooit gekoppeld met mijn slijmbeursontsteking.

Tijdens de revalidatie heb ik te horen gekregen dat het brein allerlei “zinloze” signalen afgeeft wanneer je brein en je zenuwstelsel te lang overprikkeld wordt en je te lang stress ervaart. Dat kan zich uiten in pijn, moeheid, angsten etc.

Inzicht 2: Nieuwe “paden” creëren in je brein:

Je brein heeft de neiging te handelen volgens ingesleten patronen. Wanneer dit niet de meest zinvolle patronen zijn kun je in de problemen komen. De truc is om nieuwe “paden” te creëren tijdens je “oude gedrag”. Dit doe je onder andere door éénpuntige meditatie. Dus bijvoorbeeld tijdens piekeren richt je je aandacht op een voorwerp voor je . Terwijl je rustig in- en uitademt blijf je kijken naar het voorwerp voor je. Alle gedachten die er komen laat je weer gaan. Je concentreert je minimaal 5 minuten op het voorwerp voor je.

Dit kun je ook met je ademhaling doen. Voel je veel stress/ pijn/ moeheid dan werkt het om bijvoorbeeld vijf minuten te blijven ademhalen en je in- en uitademing te tellen, om zo met je concentratie bij je ademhaling te blijven.

Ik heb geleerd om meerdere momenten per dag 5 minuten lang zo’n éénpuntige meditatie te doen. Dit helpt me te focussen, af te leiden van pijn/moeheid of tijdens het oefenen van nieuw gedrag. Wat mij bijzonder verbaast is dat het echt werkt!

Inzicht 3: beweging helpt

Ik moet, zo voelt het nog altijd hoor, drie tot vier keer per week 45 minuten sporten. Fitness of buiten bewegen in een groepje. Ik heb hier altijd echt wel een hekel aan gehad, maar ik moet schoorvoetend toegeven het helpt. Ik voel me verbazingwekkend beter na beweging. Niet alleen qua humeur maar ik krijg er echt veel energie van en mijn pijn/moeheid is veel minder. Bizar!

Ik zit nu in week acht. Ik heb zoals gezegd tientallen nieuwe inzichten opgedaan. Dat was niet allemaal even leuk en de meeste tijd was het zeer confronterend om de hele tijd zo’n spiegel voorgehouden te krijgen. Het is voor mij al wel jaren geleden dat ik zo met mijn eigen gedrag geconfronteerd werd in een therapievorm. Ik was dan ook echt weer “vergeten” hoe hard het werken is en hoe vermoeiend het is om je eigen gedrag te veranderen. Wat heb ik een respect voor al die vrouwen die bij mij ook zo hard aan zichzelf moeten werken, want ik houd ze ook een grote spiegel voor. Chapeau 😉

Vorige week heb ik mijn achtste week gehad en daarbij hoorde een fysiotherapeutisch onderzoek. Mijn slijmbeursontsteking is weg! Ik ben er nog steeds een beetje beduusd van. Ik ben nu hard aan het werk om al die nieuwe inzichten in mijn dagelijkse leven te integreren en daar krijg ik nog acht weken hulp bij. Voor nu heb ik even vier weken “vakantie” van revalidatie. Ook even heerlijk!